LABİRENT

Herşeyin bir anlamı olmalı mıydı? yada anlamsızlığa insan ne kadar tahamül edebilirdi ? Onu sevmek hayatıma bir çok anlamsızlık getirmişti... Çünkü o bana ait değildi ve hiçbir zaman bana ait olmayacağını bile bile seviyordum onu, anlamsız bir hayatın orta yerine atılmış, yaşamaya mahkum edilmiş gibi hissediyordum .. Onun bana söylediği herşeyi anlamsız buluyordum - 'Çok geç kalma eve, karanlıkta kalma, tenha sokaklarda fazla dolaşma ' diyordu mesela.... Çok anlamsız buluyordum çok geç kalsam tenha sokaklarda başıma birşey gelse koşup gelmeyecekti, gelemeyecekti! ne anlamı vardı beni düşünmesinin ... - Belirli saatlerde onu aramıyor, sormuyordum kendimi nasıl kötü hissediyordum o saatlerde, onun saadetine ve mutluluğuna zarar gelmemesi için elimden gelen her şeyi yapıyordum, kendimi hayretler içinde izliyordum... - Onun yanımda olmasını istediğim zamanlarda , ona ihtiyacım olduğu zamanlarda yanımda olmuyordu , olamıyordu ... Ona kızıyordum ama en çok kendime kızıyordum , daha önce hiç böyle hissetmemiştim ,bana hiç bir şey vaat etmeyen hiç bir şey veremeyecek olan birini seviyordum.... Kendimi kandırmak için belkide hiçbir karşılığı olmadan birini sevmenin gerçek sevgi olduğunu kabullenmiştim... Şimdi bu labirentin içindeyim dönüp duruyorum, çaresizliklerimle yine tek başıma mücadele ediyorum , tek başıma savaşıyorum her şeyle ..belki bir gün biri gelir ve beni bu labirentin içinden alır onun ve benim tek inandığımız gerçek bu işte birinin gelip beni kurtarması ikimizi de kurtaracak.....